Το κρεσέντο ενός κύματος

Η Ζέτα με τον Πέτρο είναι αδέρφια και η Εύα είναι η καλύτερή τους φίλη και όχι μόνο...

Τρεις χαρακτήρες διαφορετικοί μα και με τόσο δυνατά κοινά σημεία ψυχής. Τρεις φωτογραφίες με τρία κύματα. Το πρώτο κύμα σαν τη Ζέτα, απαλό και ήπιο, ένα κρίνο προκλητικά τρυφερό. Το δεύτερο κύμα σαν την Εύα, πιο δυνατό, πιο πειρασμός και άγγελος μαζί. Το τρίτο κύμα σαν τον Πέτρο, το πιο ισχυρό, το πιο καθοριστικό, ένα κοφτερό γυαλί. Και όμως τα τρία αυτά κύματα ενώθηκαν και συνέθεσαν ένα και μόνο κύμα και το έφτασαν στο αποκορύφωμά του... Στο κρεσέντο ενός κύματος!

Ένας Απρίλης... Η βροχή... Η θάλασσα... Πολλά λάθη και πάθη κι εξαρτήσεις κι απωθημένα στο δισάκι της ψυχής... Πληγές και σημάδια... Και στο πιάνο μία και μόνο μελωδία σαν ίριδα και σαν γιασεμί και σαν απάντηση της αλήθειας της ζωής...

Ο έρωτας, η αγάπη, η φιλία πότε μπλέκονται γλυκά και πότε συγκρούονται. Και τότε τι γίνεται; Αντέχουν οι ανθρώπινες σχέσεις και οι καρδιές; Και η ζωή και η μοίρα τι ρόλο παίζουν; Σίγουρα μεταξύ τους συνομιλούν και με τον δικό τους τρόπο πλέκουν ζωές και μοίρες θνητών ανθρώπων. Γιατί εκείνες ξέρουν καλύτερα και σκάρτα παιχνίδια δε στήνουν ποτέ...

Μια μικρή προσωπική εξομολόγηση της συγγραφέως για την ιστορία του κρεσέντου

"Λένε πως όταν θέλουμε κάτι πολύ τότε όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να γίνει. Προσωπικά πιστεύω πως όταν θέλουμε κάτι πολύ ή μάλλον καλύτερα όταν έχουμε ανάγκη ψυχής να κάνουμε κάτι τότε συνεργάζεται με τρόπο περίτεχνο το σύμπαν του νου και της καρδιάς που υπάρχει μέσα μας κι έτσι αφουγκράζεται κι ενσωματώνει πρόσωπα, καταστάσεις, εικόνες και μουσικές κι έρχεται η στιγμή που νιώθουμε τη δύναμη να μας παρασέρνει και μας κάνει να δημιουργούμε.       

Τον Ιούνιο του 2013 ήμουν στις Σπέτσες. Εκεί στο πεζουλάκι μπροστά από το εκκλησάκι του Άγιου Μάμα βάλθηκα να φωτογραφίζω τα κυματάκια που έσκαγαν μέσα από την ηρεμία της θάλασσας κάθε φορά που περνούσε στα ανοιχτά κάποια βαρκούλα. Το πρώτο κύμα ήταν το πιο ήπιο. Το δεύτερο το πιο έντονο και το τρίτο το κορυφαίο το οποίο ίσα που πρόλαβα να σηκωθώ γιατί ήρθε κι έσκασε πάνω μου. Δεν ενοχλήθηκα καθόλου. Αντίθετα ένιωσα ένα ξύπνημα. Ο τίτλος που έδωσα σε αυτές τις φωτογραφίες τότε ήταν το κρεσέντο ενός κύματος.    

Ένα μήνα μετά άνοιξα το τετράδιο μου και διάβασα ένα γράμμα που είχα γράψει τον Απρίλη του 2013 και που δεν το είχα δώσει εκεί που έπρεπε. Κι έτσι ξαφνικά άρχισα να γράφω, να καταγράφω μια ιστορία που βασίζεται σε πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις. Μια ιστορία που έχει αυτοβιογραφικά στοιχεία. 

Όσο έγραφα υπήρχαν στιγμές που πονούσα γιατί δεν ήταν εύκολο να ζω και να ξαναζώ στιγμές που είχα ζήσει και στην πραγματικότητα όμως κάτι μου έλεγε να συνεχίσω. Και συνέχισα. Και έφτασα στο τέλος. Τότε ένιωσα ένα κενό, μια μοναξιά. Και ναι ομολογώ ότι έβαλα και τα κλάματα. Αλλά μετά λυτρώθηκα.    

Η μουσική υπόκρουση του κρεσέντου είναι το Only love που τραγουδάει η Νάνα Μούσχουρη στους τίτλους της σειράς, Η κόρη του Μιστράλ. Είναι βέβαια και το τραγούδι, η μελωδία που παίζει στο πιάνο η Εύα μου. Η Εύα, ο Πέτρος και η Ζέτα, οι ήρωες μου, τα τρία κυματάκια μου ακριβώς σαν τα κύματα στις φωτογραφίες.    

Αυτή είναι λοιπόν η μικρή προσωπική μου ιστορία που υπάρχει πίσω από το βιβλίο μου, Το κρεσέντο ενός κύματος, ένα βιβλίο που έγραψα με την ψυχή μου, με τη μνήμη της καρδιάς μου και με πολλή αγάπη". - Μαίρη Τσίλη

Λίγα λόγια για την συγγραφέα

H Μαίρη Τσίλη γεννήθηκε στις 15 Ιουνίου του 1973, ημέρα Παρασκευή ήταν κι έβρεχε. Ίσως γι' αυτό πάντα αγαπούσε κι αγαπάει τη βροχή. 

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κόρινθο. Από παιδί της άρεσε να διαβάζει βιβλία κι όταν κάθε βράδυ ξάπλωνε για ύπνο, ανάπλαθε με το μυαλουδάκι της, τις στιγμές της ημέρας που πέρασε και τις έφερνε στα μέτρα της και στα όρια των ονείρων της. Αυτά ήταν τα πρώτα δικά της παραμύθια.

Σπούδασε στη Νομική Αθηνών, μα τα παράτησε και δεν πήρε πτυχίο. Δε της ταίριαζε αυτή η σχολή παρά μονάχα λίγα ήταν τα μαθήματα που αγάπησε εκεί. Όπως π.χ. η Εγκληματολογία, η Ιστορία Εξωτερικής Πολιτικής, το Συγκριτικό Δίκαιο. 

Προσπαθώντας να βρει δουλειά σε τράπεζα, γνώρισε τον άντρα της. Παντρευτήκανε κι έχουνε δυο παιδιά. Μια κόρη, 15 ετών, κι ένα γιο, 9 ετών και η ζωή τους κι η καθημερινότητα τους μοιράζεται ανάμεσα σε Κόρινθο και Βραχάτι.

Όσο ήταν φοιτήτρια, έβγαλε το μεράκι του να "διδάσκω", κάνοντας ιδιαίτερα μαθήματα σε μαθητές γυμνασίου και λυκείου. Με τα πρώτα της κέρδη αγόρασε το πρώτο της μηχανάκι.

Εδώ και πέντε χρόνια περίπου γράφει. Άρχισε να γράφει απλά και μόνο από ανάγκη για να αδειάζει την ψυχή της. Κάποτε έφτιαξε ένα blog, το Μυστικό κοχύλι, και μοιραζόταν εκεί τις σκέψεις και τα συναισθήματά της. Άρχισε να νιώθει λιγότερο μόνη και χαμένη. Το Μυστικό κοχύλι έκανε τον κύκλο του κι έκλεισε, μα εκείνη συνέχισε να γράφει, πότε μοναχικά κι αθέατα και πότε φανερά -με το μελάνι της ψυχής της πάντα.

Και τώρα πια αυτό που πιστεύει και νιώθει είναι ότι η ζωή μας είναι σαν ένα παραμύθι, σαν μια ιστορία με άγνωστη συνέχεια και τέλος, μα δεν πρέπει να αγχωνόμαστε για το ποια θα είναι η συνέχεια και να μη βιαζόμαστε να φτάσουμε στο τέλος. Και ναι, τελικά, το αντίθετο του φόβου δεν είναι το θάρρος... η χαρά είναι.

________________

Μαίρη Τσίλη: "Το κρεσέντο ενός κύματος"

ISBN 9786185050160, σελ. 170, έκδοση 2013