Ο Νίκος Τσάμης γνωρίζει πολύ καλά την συνταγή της επιτυχίας: Ψήγματα ιστορίας, ελαφριά τεχνική ανάλυση, έντονο μυστήριο και αχαλίνωτη δράση με τον έρωτα να παιχνιδίζει ανώδυνα στο φόντο, ξετυλίγει την "πραμάτεια" του στον ανυποψίαστο αναγνώστη και τον παρασύρει στον οργιώδη κόσμο του -έναν κόσμο καλά μονταρισμένο στις απαιτήσεις τού μύθου του, με μια δεξιότητα μοναδική, ικανή να σε πείσει πως ακόμη και τα πιο παρατραβηγμένα μπορεί να είναι εντελώς... φυσιολογικά!
Κατ' αρχάς, ο συγγραφέας "πάσχει" όχι μόνο από ταλέντο, αλλά και από ακατάσχετη... φαντασία. Πρωτοτυπεί, τουλάχιστον για τα ελληνικά δεδομένα, με την θεματολογία του. Υπ' αυτήν την έννοια, το στόρι του βιβλίου του ξεφεύγει από την πεπατημένη και ξεχωρίζει ευχάριστα. Κυριολεκτικά σε ταξιδεύει στον ιστορικό χωροχρόνο, την στιγμή που πλήθος άλλων σύγχρονων Ελλήνων συγγραφέων σε "βουλιάζουν" σε μια τετριμμένη ανάγνωση πραγμάτων χιλιοειπωμένων.
Από εκεί και πέρα, ο αναγνώστης καθηλώνεται σ' ένα ταξίδι συναρπαστικό. Αναπνέει σχεδόν ταυτόχρονα με τους ήρωες του βιβλίου, νιώθει στο πετσί του την αγωνία και τους φόβους του, μα πάνω απ' όλα τρέφεται από τις ίδιες απορίες. Γιατί ο Νίκος Τσάμης δεν φιλοδοξεί να δώσει λύσεις -κάτι που φαίνεται άλλωστε από το απότομο τέλος του μύθου του, την άδοξη "κατάληξη", αποφεύγοντας έξυπνα την επικίνδυνη "στροφή" του μελό...
Οι διάλογοι, αυτό το μέγα πρόβλημα των Ελλήνων συγγραφέων, εδώ είναι ρεαλιστικοί. Ο αναγνώστης, συνηθισμένος σε αισιόδοξα στερεότυπα του τύπου των ταινιών του Τζέιμς Μποντ, απολαμβάνει μια πηγαία αυτοσυγκράτηση, μια χαλαρότητα, χωρίς ωστόσο να νιώθει ηττημένος από την μακαριότητα των σούπερ - ηρώων του Χόλιγουντ. Κανείς δεν τρέμει, αλλά όλοι φοβούνται. Κανείς δεν είναι γεννημένος για μεγάλα πράγματα, μα κάποιοι τα τολμούν. Και ο συγγραφέας δεν επιβραβεύει τον ήρωά του με δάφνες για υπερανθρώπους -αντιθέτως, "κονταίνει" το ανάστημά του σε γήινες διαστάσεις, κολακεύοντας ταυτόχρονα τα εξαίρετα χαρακτηριστικά του. Και το πιο σημαντικό: Όποτε αισθανθεί παγιδευμένος στην "αρλούμπα του Άρλεκιν", κάθε που νιώθει να γλιστρά ύπουλα στον βάλτο του φτηνού ρομάντζου, με μια παράγραφό του εκτινάσσει την "αύρα" του στα ουράνια.
Γιατί ο Νίκος Τσάμης, κατά πώς αντιλαμβάνομαι, δεν κοιμάται με το κόμπλεξ του κυνηγού μιας θέσης στην ιστορία των αθανάτων. Γράφει για το τώρα, για το σήμερα, απευθύνεται σε ανθρώπους που ζουν δίπλα του, προσπαθώντας πάντα να ισορροπεί μεταξύ της μαγείας του εξωπραγματικού και της τύρβης των καθημερινών βιωμάτων. Ίσως αυτό είναι και το κλειδί για να κατανοήσουμε πώς καταφέρνει να σαγηνεύει με μια πένα που διαρκώς αποκαλύπτει το... τίποτα! Αν επρόκειτο ν' αποδώσω στον συγγραφέα μια μόνο φράση ενδεικτική αυτού του ταλέντου, αυτή σίγουρα θα ήταν: Το ταξίδι αξίζει περισσότερο από τον προορισμό...
Στα τυπικά τώρα. Πρόκειται για αυτοέκδοση, με όλα τα θετικά και τα αρνητικά του εγχειρήματος. Θα σταθώ μόνον στα ορθογραφικά λάθη, στην επιμέλεια κάποιων δύσβατων σημείων -ευτυχώς ελαχίστων. Δεν πρέπει να "χαριζόμαστε" όταν έχουμε να κάνουμε τέτοιες επισημάνσεις -είμαι απολύτως σίγουρος πως ούτε κι ο συγγραφέας θα το ήθελε. Ομολογώ, βεβαίως, πως η γενική εικόνα του κειμένου είναι πολύ καλή. Το βιβλίο διαβάζεται "απνευστί", ο αναγνώστης απολαμβάνει κάθε παράγραφό του χωρίς να "βαρυστομαχιάσει", χωρίς να "σκοντάψει" σε ιδιότροπα σαν αυτά που μας συνηθίζουν οι στοχαστές, χωρίς να πηδήξει ούτε μία σελίδα!
Ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο, δροσερό και γρήγορο, αντίδοτο σε αυτούς τους ράθυμους καλοκαιρινούς μήνες της ραστώνης και της άπνοιας!
Διαβάστε επίσης: Ο Συντονιστής
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου