Τελετές ενηλικίωσης

"Να γίνεις άντρας!» εύχεται κάθε γονιός στον κανακάρη του. Ναι, αλλά πόσο εύκολο είναι αυτό για ένα αγόρι; Πώς να διαχειριστεί σωστά το πρώτο φιλί, να αντέξει την απώλεια κάποιου αγαπημένου προσώπου, να ξεπεράσει τη λούμπα της στρατιωτικής θητείας; Μήπως υπάρχουν γυναίκες και άντρες, συγγενείς αλλά και άγνωστοι, που με φανερές ή απόκρυφες τελετές βοηθούν τους νέους κάθε εποχής να μυηθούν στα μυστικά του κόσμου των μεγάλων;

Τα δεκαεφτά επεισόδια από τη ζωή του Ανδρέα κάτι τέτοιο μαρτυρούν: για να ενηλικιωθείς, πρέπει να χύσεις πολύ ιδρώτα, μερικές φορές και αίμα. Α, και κάτι άλλο ακόμα…"

Τι έγραψε ο Τύπος

…ώρες αληθινής πρόκλησης και ανόθευτου ρίγους δεν απουσιάζουν από το βιβλίο – και βάζουν τη σφραγίδα τους στη γραφή του. - Βαγγέλης Χατζηβασιλείου, ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ (Επτά)

[…] τη θέση του στην ελληνική πεζογραφία ο Ακρίβος […] την κερδίζει με τη συνεχώς βελτιούμενη αφηγηματική του. Τις ιστορίες του καινούργιου του βιβλίου τις αρχίζει in media res, εκμεταλλευόμενος το ευθύβολο ενός μονόλογου ή μιας συζήτησης, όπου και παρεμβάλλει, σαν εγκιβωτισμένη, την κυρίως ιστορία. Μικροπερίοδος ο λόγος του, χωνεύει τρέχουσες εκφράσεις μαζί με ιδιόλεκτες, αποφεύγοντας τους ξενισμούς. Εκεί, όμως, που κερδίζει το παιχνίδι είναι οι ποιητικές μεταφορές, με τις οποίες αποδίδει την ερωτική «τελετουργία» ως ένστικτο, ως επιθυμία, ως φυσιολογική διέξοδο, ως παρά φύσιν λύση, ως εμμονή, ως απωθημένο ή ό,τι άλλο βάζει ο πονηρός νους του ανθρώπου. - Μάρη Θεοδοσοπούλου, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ (Βιβλιοθήκη)

Ο Κώστας Ακρίβος στις ιστορίες αυτές επιβεβαιώνει την ικανότητά του να χτίζει έναν σαφή χαρακτήρα, δίχως τη χρήση εξαντλητικών περιγραφών. Με μια γλώσσα που άλλοτε είναι ιδιωματική, άλλοτε εσωστρεφής κι άλλοτε ποιητική, ο συγγραφέας επικυρώνει το βασικό του χαρακτηριστικό: την πλήρη απομάκρυνσή του απ’ τα «φιλολογικά» ελληνικά, χωρίς να υποπίπτει σε κάποια ανέξοδη προφορικότητα ή χιλιοειπωμένη αποπνικτική γραφή που δεν αφήνει τον αναγνώστη να συνομιλήσει με το κείμενο. - Δημήτρης Αθηνάκης, Η ΑΥΓΗ

Το μάτι του συγγραφέα ξέρει να ξεχωρίσει τις βαθύτερες από τις εντυπώσεις –βασική δουλειά του λογοτέχνη-, αυτές δηλαδή τις μυστικές στιγμές που υφαίνουν τον έσω κόσμο παραμένοντας στα σκοτάδια. Οι ιστορίες, πολλές από τις οποίες είναι απλά υπέροχες, μας διηγούνται τη «ζωή» των μικρών τόπων, τα ασφυκτικά περιγράμματα, την ανομολόγητη σκληρότητα, τα αποδεκτά εγκλήματα, μέσα από το βίωμα ενός μέλους που δεν ξεκόβει τους δεσμούς που τον συνδέουν μαζί τους. […] έχουμε να κάνουμε με ένα βιβλίο που τα χαρίσματά του είναι εμφανή και οι δεξιότητές του ξεκάθαρες. - Ξενοφών Α. Μπρουντζάκης, ΒΙΒΛΙΟΠΟΝΤΙΚΑΣ, τεύχ. 11

Απλές ιστορίες με ευαισθησία, τρυφερή ματιά και γλώσσα που διαφυλάσσει λέξεις τις οποίες μιλάει ο κόσμος. - Σταυρούλα Σκαλίδη, ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΗ ΒΡΑΔΥΝΗ

Διαβάστε επίσης του ιδίου (με βιογραφικό του συγγραφέα): "Ποιος θυμάται τον Αλφόνς"