Αλτσχάιμερ Τrance

Τα διηγήματα της Στέργιας Κάββαλου είναι σαν μικρά πικρά εσπρέσο ριστρεττο. Έτσι, χωρίς ζάχαρη. Μια και κάτω, και μετά η ανάβεις τσιγάρο, η σηκώνεσαι να φύγεις.

Αν ήταν ζωγράφος θα ήταν οπαδός του κυβισμού. Αν ήταν αρχιτέκτων θα έκανε μινιμαλισμό. Η γραφή της είναι στεγνή, κοφτή, στερημένη από το περιττό, και στολισμένη απ το αναγκαίο.

Οι προτάσεις δεν φενακίζουν, είναι μικρές και καθαρές, που όταν φτάσουν όμως στο μυαλό ξεδιπλώνονται και δείχνουν μεγαλύτερες. Είναι μια γραφή noire αλλά με έναν ήχο από viola da gamba… To σημείο της τελείας στα καλυτέρα του…

Χαρακτηριστικά αποσπάσματα

* Αυτή η τηλεόραση όλο και μεγαλώνει. Σε λίγο, το ξέρω, θα ανοίξει το μεγάλο γυάλινο στόμα της και θα με καταπιεί. Το τζάμι θα κόψει το λαιμό και τα φτερά μου και το ρεύμα, αχ, το ρεύμα, θα μπει μέσα μου σαν αίμα.

* Το δίλημμα ταφή ή καύση για μένα δε θέλω να υπάρχει. Και τα σκουλήκια φοβάμαι και τη φωτιά. Δεν μπορεί να με φέρατε εδώ για να ποτίσω ένα τόσο μικρό κομμάτι γης, ούτε για να χορτάσουν τα ψάρια των θαλασσών στις σκόνες μου. Λοιπόν κι εγώ πενθώ. Για μένα. Θα με θρηνήσω τώρα, αφού μετά δε θα έχω κλάματα.

* Άφησέ τον να σε κεράσει ένα κουτάλι ζάχαρη χωρίς να παλεύεις με τους λευκούς κόκκους που κολλάνε τη γλύκα τους μέσα τους. Σταμάτα να αφαιρείς πραγματικότητα και να προσθέτεις όνειρα. Πάψε να ζεις αντιστρόφως ανάλογα.

* Το σπίτι είχε τρία αφεντικά. Την κυρία Αλίκη, το γιο της και το σκύλο τους. Θηλυκό ήταν, γιατί ο γιος ευχαριστιόταν να τη λέει αχάριστη και πουτάνα. Άραζε στη ζεστή πολυθρόνα του σαλονιού και κοιμόταν σε κρεβάτι ΙΚΕΑ. Κάθε φορά που έμπαινε στο σπίτι γυναίκα, έκανε χαμό. Από χαρά και ζήλια μαζί.

* Σε κάποια φάση ο Ματέο ξέφυγε από την αγκαλιά μου. Πήρε τη σακούλα του φαρμακείου κι άρχισε την ετοιμασία. Δεν ήξερε πού να βαρέσει. Κατέβασε το κολλητό τζιν, το καρτουνίστικο μποξεράκι. Νόμιζα πως ετοιμαζόταν για παρτούζα. Σηκώθηκε, μπροστά στην οθόνη. Με γυρισμένη την πλάτη, μη με σοκάρει. Κάρφωσε τη σύριγγα στον πούτσο του. Εκεί βρήκε φλέβα.

* Άναβε το ένα πουράκι μετά το άλλο, στο αριστερό. Γιατί στο άλλο χέρι είχε τσιγάρο. Ρούφαγε μουσικές και δηλητήριο αχόρταγα. Προέτρεπε τους τραγουδιστές να κάνουν το ίδιο. «Όλο μέσα, έτσι! Ρούφα τα σου λέω!»

* Δίψασε. Πλησίασε τον μπάρμαν και έκανε κυρία την παραγγελία της. Κατέβασε μονορούφι τρία ποτήρια βότκα, σκέτη. Καθαρά πράγματα.

Λίγα λόγια για την συγγραφέα

Η Στέργια γεννήθηκε στην Αθήνα το Μάρτη του 1982. Κατάγεται από τα Ζωνιανά Μυλοποτάμου. Μικρή, έκοβε και μουτζούρωνε χαρτάκια. Μεγάλη, κάνει ακόμα το ίδιο.

Η nouvelle vague είναι ο ηθικός αυτουργός των γαλλικών της σπουδών στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο και στο τμήμα λογοτεχνικής μετάφρασης και Μετάφρασης Ανθρωπιστικών Επιστημών της INALCO. Στη Λυόν εργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτη στη θεατρική ομάδα Traverses ενώ εντός των τειχών ασχολήθηκε με τον υποτιτλισμό και το θέατρο.

Πρόκειται να κυκλοφορήσουν σε δική της μετάφραση τα μυθιστορήματα Double Jeu του Lapid, Κorsakov του Fottorino από τις εκδόσεις ΠΟΛΙΣ και Souveraineté du vide του Bobin από τις εκδόσεις ΧΑΡΑΜΑΔΑ. Και επειδή τα παιδιά είναι συνένοχοί μας, αναμένονται οι συγγραφικές της απόπειρες με τη μορφή σειράς παραμυθιών από το νεοσύστατο ΙΠΤΑΜΕΝΟ ΚΑΣΤΡΟ.

Απ’ τις εκδόσεις Τετράγωνο θα κυκλοφορήσει και το πρώτο της μυθιστόρημα, τον Οκτώβριο του 2010.
_________________________________________________
Στέργια Κάββαλου: "Αλτσχάιμερ Τrance"

ISBN 13 978-960-99040-2-5 - σελ. 125 - τιμή 15,98 ευρώ - έκδοση Ιανουαρίου 2010