Κλείνοντας το βιβλίο του Αντώνη Σουρούνη, μια πικρή γεύση σαν φιλί χωρισμού είναι αυτό που νιώθεις, μια ψυχική ερημιά είναι που σε κυκλώνει και σε τερετίζει επίμονα.
Είναι που ο συγγραφέας δεν εννοεί να εγκαταλείψει την ανθρωπιά του και να πορευθεί γυμνός από μνήμες, άρριζος κι ασκεπής από τον αισιόδοξο ουρανό του. Είναι που με πείσμα μικρού παιδιού επιμένει να ψελλίζει ό,τι τον συγκινεί κι ό,τι τον κατακτά: σαν πιστός εραστής εμμένει σε αυτό που πρωτοαγάπησε, σε αυτό που τον πρωτοσυγκίνησε, και με λέξεις απλές, καθημερινές καταφέρνει να περνά στο χαρτί σκέψεις, συναισθήματα και συμπεράσματα.
Η γραφή του αναμφίβολα δεν παρουσιάζει «αλπικές» εξάρσεις. Μπορεί, ωστόσο, να σε πονέσει... χαϊδεύοντας, μια και ο συγγραφέας έχει το σπάνιο ταλέντο να σαρκάζει ανώδυνα και να καταγγέλλει την ασχήμια, την υποκρισία, την μοναξιά, την ψευτιά και την προδοσία με την τρυφερότητα ενός παιδιού και την σκληράδα ενός γνήσιου επαναστάτη.
Το «Νύχτες με ουρά» αποτελεί σαφώς βιβλίο μιας άλλης, ξεχασμένης εποχής. Εκείνης της εποχής, που τα σπίτια είχαν αυλές και οι στέγες κεραμίδια. Που το πεζοδρόμιο ήταν χωμάτινο, οι άνθρωποι έλεγαν «καλημέρα» και οι ερωτευμένοι κρέμονταν στην άλω του φεγγαριού σχεδιάζοντας το μέλλον. Σταχυολογήματα -περισσότερο- εμπειριών και βιωμάτων από την πολυτάραχη και ταλανισμένη ζωή του, η συλλογή αυτών των σύντομων αφηγημάτων - χρονικών σε ταξιδεύει με «κοφτές ανάσες» στο παρελθόν που χάθηκε ανεπιστρεπτί, μα και σε προδιαθέτει για ένα μέλλον που σύντομα θα μας επισκεφθεί αφανίζοντας κάθε ικμάδα της εύθραυστης ευτυχίας μας.
Ένα καλαίσθητο βιβλίο από τις εκδόσεις Καστανιώτη, που διαβάζεται και... ανάποδα ή από την μέση, τμηματικά ή όχι -πάντως με ασίγαστο ενδιαφέρον.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου