Τελικά, αφού -με κάποια διαφορά αρκετών μηνών- επιχείρησα μια δεύτερη ανάγνωση στο πράγματι πολύ καλό βιβλίο τού Κυριάκου Μαργαρίτη με τίτλο "Η ερωμένη και η σκιά της", βεβαιώθηκα πως θέλει ταλέντο και πυγμή για να αποφύγεις την συγγραφή ενός τέλειου αστυνομικού θρίλερ και να καταλήξεις σ' ένα άπταιστο -πλην τραγικά πολυαξονικό- ψυχογράφημα με γαρνιτούρα την σύγχρονη μανιοκαταθλιπτική κενότητα ανθρώπων χωρίς προορισμό και ρίζες, που ιδιοποιούνται αλλότρια και ζουν στον δικό τους επίπλαστο, ονειρώδη κόσμο εξιδανικεύοντας λατρεμένα φαντάσματα του παρελθόντος.
Με γλώσσα κοφτή, περιεκτική, άκαμπτη σαν την λάμα του χειρουργού, ο συγγραφέας καταφέρνει τομές μέχρι τα ύστατα της νοσηρής ψυχής, αναλύει την στιγμή και διυλίζει τις ζωές των ηρώων του χωρίς οίκτο, σε μια προσπάθεια να μας μυήσει στο δράμα που βιώνουν. Σμιλεύει τις λέξεις, δίνει χώρο στις φράσεις, αναπαράγει την καθημερινή γλώσσα και -προπαντός- το καθημερινό βίωμα. Μπορεί κάπου να κουράσει τον "αγύμναστο" αναγνώστη με την επιμονή του σε εξαντλητικές αναδομήσεις τού "εγώ" των πρωταγωνιστών, με τις λεπτομερείς επαναλήψεις και τους σχολαστικισμούς του, μα κατά πώς φαίνεται τούτο ακριβώς είναι που χαρίζει "βάθος" στο εγχείρημά του.
Παρ' όλ' αυτά, κάπου τον βρίσκω ελαφρώς υπέρμετρο, υπερβολικό -ποτέ όμως επιπόλαιο και επιφανειακό. Τα φραστικά του μέσα είναι δυνατά, οι φράσεις του ρεαλιστικές, οι περιγραφές του αυθεντικές και πλήρεις. Παρά το νεαρό της ηλικίας, η σκέψη του συγγραφέα βρίθει μεστότητας και ωριμότητας, ώστε καταφέρνει από τις πρώτες αράδες να σε συνεπάρει. Μετά όμως τις πρώτες συντεταγμένες του, εκεί κάπου στο 12ο ή 13ο κεφάλαιο, οι επαφές του αναγνώστη με τον δημιουργό χάνονται, καθώς ο πρώτος (αλλά και ο δεύτερος-ίσως!) αποπροσανατολίζονται με την "εισβολή" του "ψεύτικου" Πέτρου, του νοσηρού Νικόλα, στον οποίο ο συγγραφέας αποφασίζει προς στιγμήν να εμπιστευτεί την αφήγηση. Κι έτσι, καθώς ο "γεωμετρικός άξονας" του μυθιστορήματος αλλάζει χέρια, δίνεται η εντύπωση πως ο αναγνώστης είναι καταδικασμένος να γευτεί μια ποσοστιαία απώλεια στην αρχική έξαψη που τον καθήλωνε σκυμμένον πάνω από τις σελίδες του.
Σε γενικές γραμμές, έχουμε να κάνουμε μ' ένα "βαρύ" ανάγνωσμα, παρασάγγας ανώτερο και πιο εξευγενισμένο από τα ανόητα αναγνώσματα που τις τελευταίες χρονιές μάς κατακλύζουν, αποδεικνύοντας την πενία του αναγνωστικού κοινού, την ένδεια των αυτόκλητων συγγραφέων και τον κερδοσκοπικό τυχοδιωκτισμό των εκδοτών.
Πιστεύω πως πρόκειται για πολλά υποσχόμενο συγγραφέα, με μεράκι και ταλέντο, που απλώς είχε την ατυχία να κυκλοφορεί τα δημιουργήματά του στην Ελλάδα τού 2013...
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου