Οι Μουσικούληδες και το βασίλειο του Φάλτσου

Έχετε διψάσει ποτέ για μουσική; Οι κάτοικοι της Αρμονίας δεν είχαν σκεφτεί ποτέ κάτι τέτοιο γιατί στις ζωές τους τα πάντα κυλούσαν μελωδικά.

Σ' ένα τόσο ήσυχο και όμορφο βασίλειο, τι θα μπορούσε να πάει στραβά; Ποιος θα μπορούσε να διαταράξει τις αρμονικές ισορροπίες που έκαναν ευτυχισμένους τους Ακροατές;
 
Όλα άλλαξαν όταν μια μέρα βασιλιάς στέφθηκε ο Φάλτσος. Δεν τον ενδιέφεραν τα μικρά, απλά πράγματα που σε κάνουν ευτυχισμένο. Όχι, ο βασιλιάς Φάλτσος ήθελε μεγαλεία. Θα το δέχονταν άραγε αυτό οι υπήκοοι του; Κάποιος έπρεπε να πάρει σημαντικές αποφάσεις για να αποκατασταθεί η ηρεμία στο βασίλειο της Αρμονίας. Οι άνθρωποι, όμως, είχαν ξεχάσει να λειτουργούν με όλες τους τις αισθήσεις και να εμπιστεύονται τα ένστικτά τους.

Ποιος θα μπορούσε να βοηθήσει την κατάσταση; Και, επιτέλους, τι ήταν αυτός ο μαγευτικός ήχος που ακουγόταν βαθιά μέσα στο Μελωδικό Δάσος;

Το "Οι Μουσικούληδες και το Βασίλειο του Φάλτσου" είναι ένα παραμύθι που έγραψε η Ελίζα Μπακοπούλου γιατί ήθελε να μιλήσει για μουσική, για πράγματα που θεωρούμε δεδομένα και πόσο εύκολα ξεχνάμε την αξία τους. Πόσο πιο αρμονικά κυλάνε οι ζωές μας όταν αφουγκραζόμαστε τη φύση μας και τη νοιώθουμε με όλες τις αισθήσεις μας.

Γιατί η μουσική, όπως λέει κι ένας μικρός μας φίλος, είναι το μυστικό. 

Ας πάρουμε μια μικρή γεύση από το παραμύθι...

Μια φορά κι έναν καιρό, σ' ένα μακρινό και όμορφο μέρος υπήρχε ένα μικρό ευτυχισμένο βασίλειο, που είχε για άρχοντά του τον βασιλιά Ήχο, έναν καλοκάγαθο και πρόσχαρο άνθρωπο που φρόντιζε πάντα για την ευημερία του τόπου του. Η γυναίκα του βασιλιά λεγόταν Αρμονία και ο βασιλιάς αποφάσισε να δώσει το όνομά της στο βασίλειό του ως ένδειξη της μεγάλης του αγάπης γι' αυτήν.

Τα χρόνια πέρασαν και όταν το βασιλικό ζευγάρι έφυγε από τη ζωή διάδοχος του θρόνου έγινε ο μικρός αδερφός του βασιλιά, ο Φάλτσος. Έτσι, πλέον, στο βασίλειο της Αρμονίας ζούσε ο βασιλιάς Φάλτσος και διοικούσε εκείνος τους υπηκόους του, τους Ακροατές. Το βασίλειο ήταν απλωμένο στους πρόποδες ενός βουνού και μπροστά από την πόλη απλωνόταν μια ολάνθιστη πεδιάδα με λογιών πολύχρωμα λουλούδια.

Τα σπίτια ήταν χτισμένα γύρω από το επιβλητικό κάστρο του βασιλιά, τα πλακόστρωτα δρομάκια στολίζονταν από πήλινες γλάστρες με μοσχομυριστά λουλούδια που είχαν βάλει οι Ακροατές έξω από τα σπίτια τους και η μεγάλη πλατεία μπροστά από το κάστρο ήταν μια όαση ομορφιάς με τα παραδοσιακά μαγαζιά και την παιδική χαρά που βρίσκονταν γύρω της.

Ήταν ένα ήσυχο μέρος όπου όλα κυλούσαν ήρεμα κάθε μέρα. Οι Ακροατές πήγαιναν στις δουλειές τους χαμογελαστοί, τα παιδιά έπαιζαν χαρούμενα στο πάρκο, οι γυναίκες στα σπίτια ετοίμαζαν σωρό λιχουδιές για τις οικογένειές τους, ακόμη και τα κατοικίδια λιάζονταν ανέμελα στους δρόμους και τις στέγες των σπιτιών. Ο βασιλιάς φαινόταν καλός με όλους τους υπηκόους και κανείς μέχρι τότε δεν είχε παράπονο. Ένα ευτυχισμένο βασίλειο σαν όλα τ’ άλλα, θα’ λέγε κανείς.

Κι όμως αυτό το μικρό βασίλειο έκρυβε ένα μυστικό. Στη μέση της πολυσύχναστης πλατείας κατέληγε ένα ποτάμι πολύ διαφορετικό από τα υπόλοιπα. Το ποτάμι ερχόταν από το Μελωδικό Δάσος που βρισκόταν στα δυτικά της πόλης, έφτανε μέχρι την πλατεία κι ύστερα ανακυκλωνόταν κι επέστρεφε πάλι πίσω. Αυτό το αλλιώτικο ποτάμι ήταν η αποκλειστική πηγή νερού για τους Ακροατές κι όλοι ένοιωθαν τυχεροί που έπιναν ένα τόσο γάργαρο και δροσερό νερό.

Το ποτάμι το είχαν ονομάσει Μουσική γιατί ξεκινούσε βαθιά μέσα στο δάσος, στο χωριό των Μουσικούληδων. Κανείς από τους Ακροατές δεν είχε καταφέρει ποτέ να φτάσει στο χωριό των Μουσικούληδων γιατί ήταν πολύ δύσκολο.

Στην αρχή του Μελωδικού Δάσους, που ήταν γεμάτο με ψηλά και καταπράσινα δέντρα, ξεκινούσε μια ομίχλη που κάλυπτε τα πάντα κι αν προχωρούσες λίγα βήματα πιο πέρα δε μπορούσες να δεις τίποτα. Για να φτάσεις, λοιπόν, στο χωριό έπρεπε να κλείσεις τα μάτια σου και να βρεις τον δρόμο μόνο με την ακοή. Έπρεπε να αφήσεις το τραγούδι των Μουσικούληδων να σε οδηγήσει. Μα κανείς δε μπόρεσε ποτέ να κλείσει τα μάτια του. Οι άνθρωποι φοβόντουσαν να εμπιστευτούν κάτι που δε μπορούσαν να το δουν κι έτσι το χωριό των Μουσικούληδων παρέμενε κρυφό και χωρίς επισκέπτες.

Οι Μουσικούληδες ήταν τοσοδούλικα πλασματάκια που τα σώματά τους έμοιαζαν με μουσικά όργανα. Για παράδειγμα, αντί για χέρια είχαν πλήκτρα, μπαγκέτες ή δοξάρια, τα μαλλιά τους ήταν από χορδές, τα πόδια τους ήταν σαν φλογέρες ή φλάουτα και ο κορμός τους είχε τη μορφή διάφορων μουσικών οργάνων όπως κιθάρα, μπάσο, ντέφι, βιολί και τόσα άλλα. Η ζωή τους στο χωριό ήταν πολύ ξένοιαστη κι όλη μέρα τραγουδούσαν και έπαιζαν χαρούμενα...
__________________________________
Ελίζα Μπακοπούλου: "Οι Μουσικούληδες και το βασίλειο του Φάλτσου" - Εικονογράφηση: Παναγιώτα Τσιμπαλίδη

ISBN: 978-960-99040-8-7 - σελ. - τιμή 19,90 ευρώ - έκδοση 2010