Το τέρας της Πετρούπολης

[ παρουσίαση ]

Σε αυτό το συναρπαστικό βιβλίο περιγράφεται η ζωή τριών ζευγαριών.

Ο καθηγητής Στάσωφ και η Τατιάνα Αμπρικόσοβα είναι οι φανταστικοί ήρωες. O Στάσωφ του διηγήματος είναι προσωπικότητα και όχι ένα απλό πρόσωπο. Στους κύκλους που σύχναζε, οι άνθρωποι αστειευόμενοι τον φώναζαν το «Tέρας της Πετρούπολης». Aυτό το… «προσωνύμιο» τού το είχαν δώσει οι γυναίκες. Kαι, φυσικά, εκείνες που είχαν τη δυνατότητα να τον εκτιμήσουν ως εραστή. Ήταν θαυμάσιος, παθιασμένος, τρυφερός και άσπλαχνος εραστής. Όμως αυτός ο εραστής αγάπησε μια απλή, και όχι ιδιαίτερα όμορφη κοπέλα, μια κοπέλα που άλλαξε όλη τη ζωή του, όλα του τα πιστεύω. Tην αγάπησε με όλο το πάθος του. Eπιθυμούσε και ονειρευόταν μια υπέροχη ζωή μαζί της. Tα πράγματα όμως δεν έρχονται όπως εμείς τα σχεδιάζουμε…

Tα ονόματα των άλλων ζευγαριών είναι της Μεγάλης Αικατερίνης και του Ποτέμκιν, του Λέων Τολστόι και της Σόνιας, τα οποία ταξιδεύουν από αιώνα σε αιώνα και είναι γνωστά σε όλη την ανθρωπότητα.
Η διήγηση αγκαλιάζει την περίοδο από τις αρχές του 18ου αιώνα ως τις μέρες μας.
Η υπόθεση ξετυλίγεται στα Χειμερινά Ανάκτορα, στο Τσάρσκογιε Σελό, στα μεγαλειώδη υπόγεια παλάτια που χτίζονταν από τον Εκλαμπρότατο Δούκα Ποτέμκιν –κατά τη διάρκεια των εκστρατειών του– στη Μόσχα, στην Αγία Περούπολη, στη Γιάσναγια Πολιάνα, στη Μαδέρα…

Η σχέση τού κάθε ζευγαριού κρύβει το δικό της μυστικό, το δικό της δράμα, τη δική της τραγωδία…
Ποιος είναι ο ένοχος σε αυτές τις τραγωδίες; Ποιος από τους τρεις συζύγους είναι το πραγματικό «Τέρας» και ποιο το θύμα;

Απόσπασμα από το βιβλίο (Ποτέμκιν και Αικατερίνη):

Γκριγκόρι Αλεξάντροβιτς Ποτέμκιν

χρονών και σε αυτήν την ηλικία τον έστειλαν να μάθει γράμματα. Ύστερα από λίγο καιρό ο πατέρας του πέθανε και η μητέρα του τον πήγε σε συγγενείς τους, στη Μόσχα. Μετά την αποφοίτησή του από το σχολείο, μπήκε στο πανεπιστήμιο της Μόσχας όπου και βραβεύθηκε με χρυσό μετάλλιο για τις επιτυχίες του στην αφομοίωση των επιστημών. Επειδή ήταν ένας από τους καλύτερους φοιτητές του πανεπιστημίου, τον έφεραν, μαζί με άλλους έντεκα, επίσης διακεκριμένους σπουδαστές, στην Αγία Πετρούπολη για να τον παρουσιάσουν στην Αυτοκράτειρα Ελιζαβέτα. Kάποια χρόνια αργότερα γίνεται το πραξικόπημα της Αικατερίνης το οποίο αποδείχθηκε επανάσταση ή, για να το πούμε καλύτερα, εξέγερση, και πραγματοποιήθηκε, προς γενική έκπληξη, δίχως να χυθεί ούτε μια σταγόνα αίμα. Μια πραγματική «επανάσταση κυρίας», αλλά το κρασί έρρεε σαν ποτάμι. Στις 30 Ιουνίου τη μέρα της εισόδου της Αικατερίνης στο Πέτερμπουργκ, αφού είχε πάρει το Πέτεργκωφ και μετά την παραίτηση του Πέτρου Γ΄, άνοιξαν για το στρατό και το λαό όλα τα καπηλειά της πρωτεύουσας. Τρία χρόνια αργότερα, η Γερουσία ακόμα πλήρωνε στους κρασέμπορους για το κρασί, τη μπύρα, το μέλι και τη σαμπάνια.

Την εποχή αυτών των γεγονότων ο Ποτέμκιν ήταν μόλις είκοσι τριών χρονών. Του πρότειναν να πάρει μέρος στο πραξικόπημα κι εκείνος δέχθηκε με χαρά. Τη μέρα που η Αικατερίνη κάλπαζε καβάλα στον Μπριλιάντ της μπροστά από τη Φρουρά, δεχόμενη τον τίτλο του Αρχιστράτηγου, ο Ποτέμκιν ήταν ο μόνος που πρόσεξε ότι το σπαθί της δεν ήταν δεμένο με τον κατάλληλο κόμπο. Πήγε, λοιπόν, καλπάζοντας με το άλογό του κοντά της, την πλησίασε και της πρότεινε να πάρει το δικό του σπαθί. Εκείνη το δέχθηκε. Μετά απ’ αυτήν τη σύντομη γνωριμία δεν ήθελε, φυσικά, να αποχωρήσει και να επιστρέψει στη θέση του. Πιέζοντας τον εαυτό του, ο Γκριγκόρι απομακρύνθηκε. Η Αικατερίνη, χωρίς καμία αμφιβολία, πρόσεξε τον ψηλό και εύσωμο μαυρομάλλη με τα φλογερά μάτια. Φυσικά, δεν ξέχασε να καταχωρήσει στον κατάλογο εκείνων που τη βοήθησαν να ενθρονισθεί το όνομα του Ποτέμκιν – αν και στο τέλος υπήρχε. Στο μερίδιό του έπεσαν δέκα χιλιάδες ρούβλια – μεγάλο δώρο για κάποιον που ήταν χρεωμένος μέχρι το λαιμό. Μετά από αυτό το επεισόδιο ο Ποτέμκιν άρχισε να εμφανίζεται συχνά στην Αυλή…>

Απόσπασμα από το βιβλίο (Ημερολόγιο του Τολστόι)

Ο Λιεβ (Λέων) Νικολάγιεβιτς Τολστόι το 1887

Ας πάρουμε λοιπόν τον ίδιο τον Λεβ Νικολάγιεβιτς Τολστόι. Στα νεανικά του χρόνια ήταν φοιτητής του πανεπιστημίου του Καζάν. Κατόπιν, για μερικά χρόνια, υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στον Καύκασο και τη Σεβαστούπολη, όπου συχνά, και τις περισσότερες φορές χωρίς επιτυχία, παίζει χαρτιά –μέμφεται γι’ αυτό τον εαυτό του θεωρώντας το αμαρτία– αισθάνεται υπερβολική μοναξιά ανάμεσα στους συναδέλφους του, λόγω αδεξιότητας επικοινωνίας με τους ανθρώπους και σωστής τοποθέτησής του ανάμεσά τους και κατόπιν αποστρατεύεται. Περίπου το ίδιο διάστημα, το 1854, σημειώνει στο ημερολόγιό του χαρακτηρίζοντας τον εαυτό του ως εξής: 7 Ιουλίου …τι είμαι εγώ; Ένας από τους τέσσερις γιους απόστρατου συνταγματάρχη, που σε ηλικία επτά χρονών, ορφανός από γονείς, έζησα υπό την κηδεμονία γυναικών και ξένων ανθρώπων. Ένας που δεν είχε ούτε κοινωνική ούτε επιστημονική μόρφωση και ανεξαρτητοποιήθηκε στα δεκαεπτά του, χωρίς μεγάλη περιουσία, χωρίς καμία κοινωνική θέση και, το κυριότερο, χωρίς κανόνες. Ένας άνθρωπος που αποδιοργάνωσε τις υποθέσεις του στον έσχατο βαθμό, που πέρασε τα καλύτερα χρόνια της ζωής του άσκοπα και χωρίς απολαύσεις, που αυτοεξορίσθηκε στον Καύκασο για να γλιτώσει από τα χρέη του και, το σημαντικότερο, από τις συνήθειές του, κι από εκεί, χρησιμοποιώντας κάποιες γνωριμίες του πατέρα του με το διοικητή της Στρατιάς, μετατέθηκε στη Στρατιά του Δούναβη σαν ανθυπολοχαγός, σχεδόν χωρίς άλλα έσοδα, εκτός του μισθού του (επειδή τα άλλα έσοδα που είχε, έπρεπε να τα χρησιμοποιεί για να εξοφλήσει τα χρέη του), χωρίς προστάτες, χωρίς να ξέρει πώς να ζει στον κόσμο, χωρίς στρατιωτικές γνώσεις, χωρίς πρακτικές ικανότητες, αλλά με μια τεράστια αυταρέσκεια! Μάλιστα, αυτή είναι η κοινωνική μου θέση. Ας δούμε τώρα ποια είναι η προσωπικότητά μου.

Είμαι άσχημος, αδέξιος, ρυπαρός και δεν έχω υψηλή κοινωνική ανατροφή. Είμαι ευέξαπτος, βαρετός στους άλλους, άσεμνος, ανυπόφορος (intolerant) και ντροπαλός, σαν μικρό παιδί. Είμαι σχεδόν ξόανο…>

Λίγα λόγια για την συγγραφέα

Η Εκατερίνα Γκραφ γεννήθηκε στις 31 Ιουλίου του 1956 στο Ισμαήλ, στις εκβολές του Δούναβη. Έλαβε ανώτατη μόρφωση στο Κρατικό Πανεπιστήμιο του Κιέβου και αποφοίτησε από το τμήμα της Ρωμανικής και Γερμανικής Φιλολογίας. Το 1976 παντρεύτηκε, και ένα χρόνο μετά γεννήθηκε ο γιος της Νικήτα.

Εργάσθηκε ως μεταφράστρια στην «Ιντουρίστ» και αργότερα στην K.G.B. Ουκρανίας απ’ όπου αποστρατεύθηκε με τον βαθμό του Λοχαγού. Από το 1999 είναι μέτοχος και Γενική Διευθύντρια σε Τουριστική Επιχείρηση στο Κίεβο.

Το 1997, μετά από διαζύγιο, ξαναπαντρεύτηκε. Από το 1999 ζει εκτός Ουκρανίας και κυρίως στην Ελλάδα. Έχει ταξιδέψει σε αρκετές χώρες του κόσμου, μιλάει πολλές ξένες γλώσσες και της αρέσει να ζωγραφίζει. Έχει δύο εγγόνια -τη Βερόνικα και τον Κύριλλο.

Το πρώτο της βιβλίο είναι «Η γυναίκα που λαχταρούσε ν’ αγαπήσει», (Εκδόσεις Καστανιώτη, 2007).
__________________________________________________
Εκατερίνα Γκραφ: "Το Τέρας της Πετρούπολης"

ISBN 960-446-081-6 - σελ. 560 - τιμή 26,00 ευρώ