Δεν υπάρχει πιο καθησυχαστικό και ελπιδοφόρο πράγμα, από το να βλέπεις στις προθήκες των βιβλιοπωλείων ολοκαίνουργιες εκδόσεις από φρέσκα ονόματα ταλαντούχων νέων συγγραφέων.
Φαίνεται πως, ακόμη στις μέρες μας, η λογοτεχνία δεν έχει απολέσει εκείνη την θαυμαστή ικανότητά της να επιβιώνει διά της υγιούς αναπαραγωγής, του εύστοχου επαναπροσδιορισμού και, τελικά, της καθομολογούμενης έλξης που η ίδια επιμένει να ασκεί σε μια σεβαστή μερίδα αναγνωστών.
Το βιβλίο που πρόσφατα με καθήλωσε -τόσο ως προς την έντεχνη απόδοση της ιστορίας του όσο και ως προς την πρωτοτυπία, για τα ελληνικά δεδομένα, του θέματός του-, δεν είναι άλλο από το «Τα δείπνα της Εκάτης» του γνωστού δημοσιογράφου Λεωνίδα Καλλιδώνη.
Τούτη είναι και η πρώτη συγγραφική του απόπειρα, σαφέστατα άξια συγχαρητηρίων, καθώς όχι μόνο εκπλήσσει με την ορμή της γραφίδας του, αλλά και κατορθώνει από τις πρώτες κιόλας αράδες να επιβληθεί στον αναγνώστη με μια καθολική και σκηνοθετικά άψογη πλοκή:οι μεστοί χαρακτήρες, η θλιβερή καθημερινότητα των ηρώων του, το τραγικό βίωμα του πρωταγωνιστή, το έγκλημα ως επανάληψη και η έξοδος –όλα σε χρονική και μυθοπλαστική αρμονία, σαν τις σωστές δόσεις ενός αντιδότου!
Ουσιαστικά, πρόκειται για έργο δυνατά αφηγηματικό (σε πρώτο πρόσωπο), με έντονη δράση, ωστόσο, που κυριολεκτικά σου κόβει την ανάσα. Δεν λείπει το περιγραφικό κομμάτι, αλλά η έμφαση δίνεται ολόψυχα στο σταδιακό «ξεδίπλωμα» των χαρακτήρων και την κατάδειξη της ψυχολογίας των ηρώων. Ο αναγνώστης, αφοπλισμένος και νηφάλιος, εισχωρεί «ανώδυνα» στον μικρόκοσμο του συγγραφέα για να δοκιμάσει την πικρή γεύση του κόσμου των ΜΜΕ, των νέων που κάποτε είχαν όνειρα αλλά στην πορεία τα τσαλαπάτησε η ίδια η ζωή με τις παράλογες απαιτήσεις της, της τρελής κούρσας για κέρδος των απανταχού προϊσταμένων των γραφείων και, πάνω απ’ όλα, του σιωπηρού δράματος που κάποιοι βιώνουν καθημερινά -ένα κατάλοιπο από τραυματικές εμπειρίες του παρελθόντος, που ποτέ δεν εξοστρακίζεται, ποτέ δεν σε εγκαταλείπει, που σε ακολουθεί και σε καταδυναστεύει μια ολόκληρη ζωή.
Η άφυλη (αρχικά) «Εκάτη» είναι ο δαιμονοποιημένος άλλος εαυτός ενός νέου, που με το αίμα των θυμάτων του προσπαθεί να ξεπλύνει την ντροπή που τον πνίγει από τον βιασμό του από τον ίδιο του τον πατέρα. Πιστεύει πως έτσι «διώχνει την Μώρα» των παιδικων του φόβων και ταυτόχρονα παίρνει την εκδίκησή του ενάντια σε έναν άυλο, ψυχολογικό εχθρό. Ανατρέχοντας τις σελίδες και καθώς το ένα έγκλημα διαδέχεται το άλλο, πάντα με την μελετημένη ακρίβεια του αποφασισμένου που δεν διστάζει να αφήνει πίσω του τα σημειολογικά ίχνη της λυτρωτικής γι' αυτόν αποκάλυψης, ο αναγνώστης είναι αδύνατον να συγκρατήσει την επιθυμία να μην λάβει θέση στα τεκταινόμενα, να μην προβληματιστεί, να μην συμμετάσχει στο «κυνήγι» της λύσης του γρίφου και –γιατί όχι;- της νοητής σύλληψης ενός απαράδεκτα συμπαθέστατου, απροσδόκητα οικείου και συνάμα επίμονα άγνωστου serial killer.
Το «Τα δείπνα της Εκάτης» είναι κάτι περισσότερο από ένα απλό αστυνομικό θρίλερ. Ο συγγραφέας καταφέρνει να αφυπνίσει μέσα μας τις συμπληγάδες πέτρες των πιο κρυφών φόβων μας, να εμφυσήσει μιαν υπερκόσμια συμπάθεια για το «κτήνος» που καταλαγιάζει μέσα μας και που κάποτε ορθώνεται εκδικητικά σε ό,τι μας πλήγωσε βάναυσα. Δεν είναι απλή λογοτεχνία αυτό˙ είναι σπάνια έκφραση και αυτοδικαίωση διά της πένας ενός ταλαντούχου γραφιά. Και πιστεύω πως τέτοιες προσπάθειες, αν όχι την λατρεία μας, αξίζουν τουλάχιστον την αφοσίωση της ανάγνωσης ολίγων ημερών.
Απολαύστε την!
Διαβάστε επίσης: "Τα δείπνα της Εκάτης"
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου